ਨਾਨਕ ਸਾ ਕਰਮਾਤਿ ਸਾਹਿਬ ਤੁਠੈ ਜੋ ਮਿਲੈ ॥੧॥

Naanak Saa Karamaath Saahib Thuthai Jo Milai ||1||

O Nanak, that is the most wonderful gift, which is received from the Lord, when He is totally pleased. ||1||

ਮਹਲਾ ੨ ॥

Mehalaa 2 ||

Second Mehl:

ਏਹ ਕਿਨੇਹੀ ਚਾਕਰੀ ਜਿਤੁ ਭਉ ਖਸਮ ਨ ਜਾਇ ॥

Eaeh Kinaehee Chaakaree Jith Bho Khasam N Jaae ||

What sort of service is this, by which the fear of the Lord Master does not depart?

ਨਾਨਕ ਸੇਵਕੁ ਕਾਢੀਐ ਜਿ ਸੇਤੀ ਖਸਮ ਸਮਾਇ ॥੨॥

Naanak Saevak Kaadteeai J Saethee Khasam Samaae ||2||

O Nanak, he alone is called a servant, who merges with the Lord Master. ||2||

ਪਉੜੀ ॥

Pourree ||

Pauree:

ਨਾਨਕ ਅੰਤ ਨ ਜਾਪਨ੍ਹ੍ਹੀ ਹਰਿ ਤਾ ਕੇ ਪਾਰਾਵਾਰ ॥

Naanak Anth N Jaapanhee Har Thaa Kae Paaraavaar ||

O Nanak, the Lord's limits cannot be known; He has no end or limitation.

ਆਪਿ ਕਰਾਏ ਸਾਖਤੀ ਫਿਰਿ ਆਪਿ ਕਰਾਏ ਮਾਰ ॥

Aap Karaaeae Saakhathee Fir Aap Karaaeae Maar ||

He Himself creates, and then He Himself destroys.

ਇਕਨ੍ਹ੍ਹਾ ਗਲੀ ਜੰਜੀਰੀਆ ਇਕਿ ਤੁਰੀ ਚੜਹਿ ਬਿਸੀਆਰ ॥

Eikanhaa Galee Janjeereeaa Eik Thuree Charrehi Biseeaar ||

Some have chains around their necks, while some ride on many horses.

ਆਪਿ ਕਰਾਏ ਕਰੇ ਆਪਿ ਹਉ ਕੈ ਸਿਉ ਕਰੀ ਪੁਕਾਰ ॥

Aap Karaaeae Karae Aap Ho Kai Sio Karee Pukaar ||

He Himself acts, and He Himself causes us to act. Unto whom should I complain?

ਨਾਨਕ ਕਰਣਾ ਜਿਨਿ ਕੀਆ ਫਿਰਿ ਤਿਸ ਹੀ ਕਰਣੀ ਸਾਰ ॥੨੩॥

Naanak Karanaa Jin Keeaa Fir This Hee Karanee Saar ||23||

O Nanak, the One who created the creation - He Himself takes care of it. ||23||

ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥

Salok Ma 1 ||

Shalok, First Mehl:

ਆਪੇ ਭਾਂਡੇ ਸਾਜਿਅਨੁ ਆਪੇ ਪੂਰਣੁ ਦੇਇ ॥

Aapae Bhaanddae Saajian Aapae Pooran Dhaee ||

He Himself fashioned the vessel of the body, and He Himself fills it.

ਇਕਨ੍ਹ੍ਹੀ ਦੁਧੁ ਸਮਾਈਐ ਇਕਿ ਚੁਲ੍ਹ੍ਹੈ ਰਹਨ੍ਹ੍ਹਿ ਚੜੇ ॥

Eikanhee Dhudhh Samaaeeai Eik Chulhai Rehanih Charrae ||

Into some, milk is poured, while others remain on the fire.

ਇਕਿ ਨਿਹਾਲੀ ਪੈ ਸਵਨ੍ਹ੍ਹਿ ਇਕਿ ਉਪਰਿ ਰਹਨਿ ਖੜੇ ॥

Eik Nihaalee Pai Savanih Eik Oupar Rehan Kharrae ||

Some lie down and sleep on soft beds, while others remain watchful.

ਤਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਸਵਾਰੇ ਨਾਨਕਾ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹ ਕਉ ਨਦਰਿ ਕਰੇ ॥੧॥

Thinhaa Savaarae Naanakaa Jinh Ko Nadhar Karae ||1||

He adorns those, O Nanak, upon whom He casts His Glance of Grace. ||1||

ਮਹਲਾ ੨ ॥

Mehalaa 2 ||

Second Mehl:

ਆਪੇ ਸਾਜੇ ਕਰੇ ਆਪਿ ਜਾਈ ਭਿ ਰਖੈ ਆਪਿ ॥

Aapae Saajae Karae Aap Jaaee Bh Rakhai Aap ||

He Himself creates and fashions the world, and He Himself keeps it in order.

ਤਿਸੁ ਵਿਚਿ ਜੰਤ ਉਪਾਇ ਕੈ ਦੇਖੈ ਥਾਪਿ ਉਥਾਪਿ ॥

This Vich Janth Oupaae Kai Dhaekhai Thhaap Outhhaap ||

Having created the beings within it, He oversees their birth and death.

ਕਿਸ ਨੋ ਕਹੀਐ ਨਾਨਕਾ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਆਪੇ ਆਪਿ ॥੨॥

Kis No Keheeai Naanakaa Sabh Kishh Aapae Aap ||2||

Unto whom should we speak, O Nanak, when He Himself is all-in-all? ||2||

ਪਉੜੀ ॥

Pourree ||

Pauree:

ਵਡੇ ਕੀਆ ਵਡਿਆਈਆ ਕਿਛੁ ਕਹਣਾ ਕਹਣੁ ਨ ਜਾਇ ॥

Vaddae Keeaa Vaddiaaeeaa Kishh Kehanaa Kehan N Jaae ||

The description of the greatness of the Great Lord cannot be described.

ਸੋ ਕਰਤਾ ਕਾਦਰ ਕਰੀਮੁ ਦੇ ਜੀਆ ਰਿਜਕੁ ਸੰਬਾਹਿ ॥

So Karathaa Kaadhar Kareem Dhae Jeeaa Rijak Sanbaahi ||

He is the Creator, all-lowerful and benevolent; He gives sustenance to all beings.

ਸਾਈ ਕਾਰ ਕਮਾਵਣੀ ਧੁਰਿ ਛੋਡੀ ਤਿੰਨੈ ਪਾਇ ॥

Saaee Kaar Kamaavanee Dhhur Shhoddee Thinnai Paae ||

The mortal does that work, which has been pre-destined from the very beginning.

ਨਾਨਕ ਏਕੀ ਬਾਹਰੀ ਹੋਰ ਦੂਜੀ ਨਾਹੀ ਜਾਇ ॥

Naanak Eaekee Baaharee Hor Dhoojee Naahee Jaae ||

O Nanak, except for the One Lord, there is no other place at all.

ਸੋ ਕਰੇ ਜਿ ਤਿਸੈ ਰਜਾਇ ॥੨੪॥੧॥ ਸੁਧੁ

So Karae J Thisai Rajaae ||24||1|| Sudhhu

He does whatever He wills. ||24||1|| Sudh||

ੴ ਸਤਿਨਾਮੁ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਨਿਰਭਉ ਨਿਰਵੈਰੁ ਅਕਾਲ ਮੂਰਤਿ ਅਜੂਨੀ ਸੈਭੰ ਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥

Ik Oankaar Sathinaam Karathaa Purakh Nirabho Niravair Akaal Moorath Ajoonee Saibhan Guraprasaadh ||

One Universal Creator God. Truth Is The Name. Creative Being Personified. No Fear. No Hatred. Image Of The Undying. Beyond Birth. Self-Existent. By Guru's Grace:

ਰਾਗੁ ਆਸਾ ਬਾਣੀ ਭਗਤਾ ਕੀ ॥

Raag Aasaa Baanee Bhagathaa Kee ||

Raag Aasaa, The Word Of The Devotees:

ਕਬੀਰ ਜੀਉ ਨਾਮਦੇਉ ਜੀਉ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀਉ ॥

Kabeer Jeeo Naamadhaeo Jeeo Ravidhaas Jeeo ||

Kabeer, Naam Dayv And Ravi Daas.

ਆਸਾ ਸ੍ਰੀ ਕਬੀਰ ਜੀਉ ॥

Aasaa Sree Kabeer Jeeo ||

Aasaa, Kabeer Jee:

ਗੁਰ ਚਰਣ ਲਾਗਿ ਹਮ ਬਿਨਵਤਾ ਪੂਛਤ ਕਹ ਜੀਉ ਪਾਇਆ ॥

Gur Charan Laag Ham Binavathaa Pooshhath Keh Jeeo Paaeiaa ||

Falling at the Feet of the Guru, I pray, and ask Him, ""Why was man created?

ਕਵਨ ਕਾਜਿ ਜਗੁ ਉਪਜੈ ਬਿਨਸੈ ਕਹਹੁ ਮੋਹਿ ਸਮਝਾਇਆ ॥੧॥

Kavan Kaaj Jag Oupajai Binasai Kehahu Mohi Samajhaaeiaa ||1||

What deeds cause the world to come into being, and be destroyed? Tell me, that I may understand.""||1||

ਦੇਵ ਕਰਹੁ ਦਇਆ ਮੋਹਿ ਮਾਰਗਿ ਲਾਵਹੁ ਜਿਤੁ ਭੈ ਬੰਧਨ ਤੂਟੈ ॥

Dhaev Karahu Dhaeiaa Mohi Maarag Laavahu Jith Bhai Bandhhan Thoottai ||

O Divine Guru, please, show Mercy to me, and place me on the right path, by which the bonds of fear may be cut away.

ਜਨਮ ਮਰਨ ਦੁਖ ਫੇੜ ਕਰਮ ਸੁਖ ਜੀਅ ਜਨਮ ਤੇ ਛੂਟੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Janam Maran Dhukh Faerr Karam Sukh Jeea Janam Thae Shhoottai ||1|| Rehaao ||

The pains of birth and death come from past actions and karma; peace comes when the soul finds release from reincarnation. ||1||Pause||

ਮਾਇਆ ਫਾਸ ਬੰਧ ਨਹੀ ਫਾਰੈ ਅਰੁ ਮਨ ਸੁੰਨਿ ਨ ਲੂਕੇ ॥

Maaeiaa Faas Bandhh Nehee Faarai Ar Man Sunn N Lookae ||

The mortal does not break free from the bonds of the noose of Maya, and he does not seek the shelter of the profound, absolute Lord.

ਆਪਾ ਪਦੁ ਨਿਰਬਾਣੁ ਨ ਚੀਨ੍ਹ੍ਹਿਆ ਇਨ ਬਿਧਿ ਅਭਿਉ ਨ ਚੂਕੇ ॥੨॥

Aapaa Padh Nirabaan N Cheenihaaa Ein Bidhh Abhio N Chookae ||2||

He does not realize the dignity of the self, and Nirvaanaa; because of this, his doubt does not depart. ||2||

ਕਹੀ ਨ ਉਪਜੈ ਉਪਜੀ ਜਾਣੈ ਭਾਵ ਅਭਾਵ ਬਿਹੂਣਾ ॥

Kehee N Oupajai Oupajee Jaanai Bhaav Abhaav Bihoonaa ||

The soul is not born, even though he thinks it is born; it is free from birth and death.

ਉਦੈ ਅਸਤ ਕੀ ਮਨ ਬੁਧਿ ਨਾਸੀ ਤਉ ਸਦਾ ਸਹਜਿ ਲਿਵ ਲੀਣਾ ॥੩॥

Oudhai Asath Kee Man Budhh Naasee Tho Sadhaa Sehaj Liv Leenaa ||3||

When the mortal gives up his ideas of birth and death, he remains constantly absorbed in the Lord's Love. ||3||

ਜਿਉ ਪ੍ਰਤਿਬਿੰਬੁ ਬਿੰਬ ਕਉ ਮਿਲੀ ਹੈ ਉਦਕ ਕੁੰਭੁ ਬਿਗਰਾਨਾ ॥

Jio Prathibinb Binb Ko Milee Hai Oudhak Kunbh Bigaraanaa ||

As the reflection of an object blends in the water when the pitcher is broken,

ਕਹੁ ਕਬੀਰ ਐਸਾ ਗੁਣ ਭ੍ਰਮੁ ਭਾਗਾ ਤਉ ਮਨੁ ਸੁੰਨਿ ਸਮਾਨਾਂ ॥੪॥੧॥

Kahu Kabeer Aisaa Gun Bhram Bhaagaa Tho Man Sunn Samaanaan ||4||1||

Says Kabeer, just so virtue dispels doubt, and then the soul is absorbed in the profound, absolute Lord. ||4||1||